19 December, 2009
मुलांची शिक्षणं.. मुलींची लग्न..
आज तिने एक बातमी वाचली.. रेमंड कंपनीबद्दल... ती कंपनी आता बंद होणार वगैरे. त्यात असा लिहिलं होतं - "लोकांपुढे आता काय करायचं हा एक मोठ्ठा प्रश्न उभा राहिला आहे. त्यांच्या कुटुंबाचं कसं होणार.. मुलांची शिक्षणं व्हायची, मुलींची लग्न व्हायची".. इतक्या वेळेपर्यंत कंपनीबद्दल आणि त्या लोकांबद्दल काळजी करणारी ती, या वाक्याला एकदम थबकली. तिला टी.व्ही. वर पाहिलेली एक जाहिरात आठवली. कशाची ते काही नीट आठवेना - कदाचित लाईफ इन्शुरंस किंवा तशीच कोणतीतरी.. ज्यात नीना कुलकर्णी आहे ती.. आणि त्यातलं एक वाक्य हि एकदम तिच्या मनात उमटलं.. "मुलांची शिक्षणं, मुलींची लग्न.. या सगळ्यात मला याचीच तर मदत झाली.." या अर्थाचं.. त्यानंतर मात्र बातमीमध्ये लक्ष लागेना.
ती विचार करू लागली.. तिच्या घरी लहानपणापासून मुलगी म्हणून कोणतीच वेगळी वागणूक जास्त प्रमाणात दिली गेली नव्हती. बाबा तर तिच्यावर खुश असायचे, तिच्या प्रत्येक कामाबद्दल, मिळवलेल्या यशाबद्दल त्यांना अभिमान वाटायचा. क्वचितप्रसंगी सर्वांसमोर म्हणायचेदेखील.. "आमचा मुलगाच आहे हा.. आमची मान ताठ ठेवणार.. नाव मोठ्ठं करणार" शाळा-कॉलेजमध्ये असेपर्यंत आईसुद्धा तिच्या अभ्यासावर नीट लक्ष ठेवून असायची. हे सगळं तिला आठवलं. ती स्वत:ला म्हणाली.. "माझे आई बाबा वेगळे आहेत. ते असा विचार करणार नाहीत." पण तेवढ्यात तिला जाणवलं, गेल्या काही वर्षात हा आनंद, अभिमान कमी झाला नसला तरी पूर्वीइतका उत्साह मात्र दिसून येत नाही. आणि मग ती भानावर आली. "मुलींची लग्न" शेवटी मुलांची ती शिक्षणं आणि मुलींची ती लग्न.. हेच का ते आयुष्याचं ध्येय?
मनाची एवढी क्षणमात्र चलबिचल झाली खरी पण तरीही "Be the change you want to see in the world" असं म्हणून ती स्वत:शीच एकटीच हसली आणि तिनं पेपरचं पान उलटलं.
(Picture taken from wiki.)
लेबले:
बोलाची कढी बोलाचाच भात,
भाषा: मराठी,
वैचारिक,
सामाजिक
15 October, 2009
Be the change..!
When I was in school, my mom and I used to go for shopping at Tulashibag, Pune. There is one restaurant named "Akshay" in Tulashibag (actually, there are two, "Akshay" and "Agatya"). I always used to force my mom that we will go and eat something. She used to answer in a typical way - "apan doghinnich kai jaayache?" (meaning: just two of us?) Then, I used to ask - "ho, mag kai jhaale?" (i.e. Yeah, so?). Then she would say - "baba asale ki jaau" (i.e.we will go and eat when my dad is with us). I never understood this answer then. As a kid I felt, we have money to buy items there and we can go and eat. Then, why can't we go? This incidence happened lot of times those days.
Later, when in S.P. College, I never took tiffin box with me. I in general don't like to carry many things and the college bag with books and usual stuff was more than I wish I would have carried. One of my friends always offered me a share from her tiffin and I hardly accepted that offer. The consequence was she also stopped bringing tiffin and we started to eat out at "Vrunda's snacks center" near Tilak Road. We never got too much pocket money then - it was enough for me to get bus ticket to and from my college and few extra bucks. Then, we started saving money. We used to walk some distance, for example I would walk from S.P. College to Swargate and then took the bus, thus saving @ Rs. 2 or so. And then spend this money eating at "Vrinda's" and many other places near SP. We were not doing anything wrong and of course our families knew about this. My father felt good to see that we were adjusting in whatever pocket money he gave and still enjoying by saving some money. My mom expressed surprise and her reaction was - why don't you take tiffin box and eat it. I will give enough for you and your friend. I never understood what makes the difference? I was anyways not asking for extra money from home. And I was happy the way we lived then! Later on I realized that her concern was not about spending money but about we eating outside - again "Just two of us"!!
Later I understood what her concern exactly was. She felt: girls / women should not eat outside when not accompanied by boys / men. When I heard this for the first time, I burst out laughing. I didn't find any link between "eating" (outside, to be specific) and "being with someone". By the way, I have heard many of my friends saying that they cannot eat alone, as in they always need someone accompanying them when they are having food. But, my mom's concern was not this. And thus I couldn't relate at all.
After many years, I went to Bangalore for job. For first few days, we were alloted to that branch of the company which was far away from the place we stayed. I like to start work as early as I can and finish it at the earliest so I used to go to the office by 9.30 am and get back as early as I could. That time, we used cook dinner for ourselves at our home but breakfast and lunch, we used to have in the office cafeteria. This far-away branch had provision only for lunch. By the way, I also have a habit of having heavy breakfast and then for the whole day, I can stay without eating anything :D So, I always used to either make something for myself early morning, at home or to just go to some "xyz sagar" restaurant-sweet mart-juice center (btw, in Bangalore, at almost every km, you will find a restaurant which has a name that contains "sagar" in it. We had "Krishna Sagar" located at Marathahalli Bridge near our home. And these restaurants also serve sweets, juice and what not!) So I used to eat there - my favorite onion uttapa and some juice.. at least thrice a week. When I told this to my mom, she still had her typical reaction! And I reacted saying - I cannot make breakfast at home everyday.. so leave it!
Then this incidence happened sometime last year in IIT. I went to BJC (H5 juice center) to have mosambi juice (btw, alone). And after some time I realized people were staring at me. They would come there, stare for a while and then put their order and get things and leave. I then recollected that for first few days at "Krishna sagar", the waiters there were also staring at me. I was not able to understand the reason. I ignored and decided to forget this incidence. After few months, I went to D-Mart for shopping and as always, I went and came back walking. Thus, I was tired, moreover I had missed evening snacks in the hostel. I went to Gulmohor restaurant and ordered cold coffee and sandwich. Guess what? There too, I was welcomed by that same "staring look" by almost everyone. This time I could not ignore. While they were preparing sandwich and coffee for me, a sudden thought flashed in my mind - "Just two of us?" Oh! so this was the reason for their staring. I was there all alone and that was not expected? My mom also always reacted in such a way as if it was not expected! "Yes, may be" - I said to myself. I ate, then left and called at home - usual once a day call - mom asked me - what I was doing - and I told her - just came back from D-Mart, had sandwich at Gulmohor and now heading towards hostel. She asked - "with whom?" I said - "Why are you asking this? you know right, I usually go for shopping alone. I don't call anyone." (and that also meant I went to Gulmohor alone) Then she was again surprised. (This is really strange. She knows that I do only what I want to do. and still she gets surprised at every such incidence!) But, for the first time, I felt irritated that day; by this weird rule or convention or whatever they call it. I remembered a scene from a hollywood movie (I think, it is from the movie "50 first dates"). The girl there was sitting in a restaurant and having her breakfast. I felt, oh - so there they don't have any such weirdo rules!
Sometime back, I read a quote saying - Be the change you want to see in the world. I liked it a lot and I was wondering if I will be able to do that ever. Today, one hour ago, I went to Badalu's canteen to have food, and unfortunately no idlis, wadas and samosas were left. So, I decided to go to Gulmohor cafe. I went there, ordered and sat on a table with a firm mind. Everyone was staring as always. But, I had found answer for myself, to the question I had - whether I will be the change I want to see in the world. Yes, I was that change. I was sitting in a restaurant alone, no male accompanying me for food. I could stare at them the same way they did as if I was asking - what a weird thing you are doing by staring at me!! I had ordered Pav Bhaji and enjoyed it at the fullest!
Later, when in S.P. College, I never took tiffin box with me. I in general don't like to carry many things and the college bag with books and usual stuff was more than I wish I would have carried. One of my friends always offered me a share from her tiffin and I hardly accepted that offer. The consequence was she also stopped bringing tiffin and we started to eat out at "Vrunda's snacks center" near Tilak Road. We never got too much pocket money then - it was enough for me to get bus ticket to and from my college and few extra bucks. Then, we started saving money. We used to walk some distance, for example I would walk from S.P. College to Swargate and then took the bus, thus saving @ Rs. 2 or so. And then spend this money eating at "Vrinda's" and many other places near SP. We were not doing anything wrong and of course our families knew about this. My father felt good to see that we were adjusting in whatever pocket money he gave and still enjoying by saving some money. My mom expressed surprise and her reaction was - why don't you take tiffin box and eat it. I will give enough for you and your friend. I never understood what makes the difference? I was anyways not asking for extra money from home. And I was happy the way we lived then! Later on I realized that her concern was not about spending money but about we eating outside - again "Just two of us"!!
Later I understood what her concern exactly was. She felt: girls / women should not eat outside when not accompanied by boys / men. When I heard this for the first time, I burst out laughing. I didn't find any link between "eating" (outside, to be specific) and "being with someone". By the way, I have heard many of my friends saying that they cannot eat alone, as in they always need someone accompanying them when they are having food. But, my mom's concern was not this. And thus I couldn't relate at all.
After many years, I went to Bangalore for job. For first few days, we were alloted to that branch of the company which was far away from the place we stayed. I like to start work as early as I can and finish it at the earliest so I used to go to the office by 9.30 am and get back as early as I could. That time, we used cook dinner for ourselves at our home but breakfast and lunch, we used to have in the office cafeteria. This far-away branch had provision only for lunch. By the way, I also have a habit of having heavy breakfast and then for the whole day, I can stay without eating anything :D So, I always used to either make something for myself early morning, at home or to just go to some "xyz sagar" restaurant-sweet mart-juice center (btw, in Bangalore, at almost every km, you will find a restaurant which has a name that contains "sagar" in it. We had "Krishna Sagar" located at Marathahalli Bridge near our home. And these restaurants also serve sweets, juice and what not!) So I used to eat there - my favorite onion uttapa and some juice.. at least thrice a week. When I told this to my mom, she still had her typical reaction! And I reacted saying - I cannot make breakfast at home everyday.. so leave it!
Then this incidence happened sometime last year in IIT. I went to BJC (H5 juice center) to have mosambi juice (btw, alone). And after some time I realized people were staring at me. They would come there, stare for a while and then put their order and get things and leave. I then recollected that for first few days at "Krishna sagar", the waiters there were also staring at me. I was not able to understand the reason. I ignored and decided to forget this incidence. After few months, I went to D-Mart for shopping and as always, I went and came back walking. Thus, I was tired, moreover I had missed evening snacks in the hostel. I went to Gulmohor restaurant and ordered cold coffee and sandwich. Guess what? There too, I was welcomed by that same "staring look" by almost everyone. This time I could not ignore. While they were preparing sandwich and coffee for me, a sudden thought flashed in my mind - "Just two of us?" Oh! so this was the reason for their staring. I was there all alone and that was not expected? My mom also always reacted in such a way as if it was not expected! "Yes, may be" - I said to myself. I ate, then left and called at home - usual once a day call - mom asked me - what I was doing - and I told her - just came back from D-Mart, had sandwich at Gulmohor and now heading towards hostel. She asked - "with whom?" I said - "Why are you asking this? you know right, I usually go for shopping alone. I don't call anyone." (and that also meant I went to Gulmohor alone) Then she was again surprised. (This is really strange. She knows that I do only what I want to do. and still she gets surprised at every such incidence!) But, for the first time, I felt irritated that day; by this weird rule or convention or whatever they call it. I remembered a scene from a hollywood movie (I think, it is from the movie "50 first dates"). The girl there was sitting in a restaurant and having her breakfast. I felt, oh - so there they don't have any such weirdo rules!
Sometime back, I read a quote saying - Be the change you want to see in the world. I liked it a lot and I was wondering if I will be able to do that ever. Today, one hour ago, I went to Badalu's canteen to have food, and unfortunately no idlis, wadas and samosas were left. So, I decided to go to Gulmohor cafe. I went there, ordered and sat on a table with a firm mind. Everyone was staring as always. But, I had found answer for myself, to the question I had - whether I will be the change I want to see in the world. Yes, I was that change. I was sitting in a restaurant alone, no male accompanying me for food. I could stare at them the same way they did as if I was asking - what a weird thing you are doing by staring at me!! I had ordered Pav Bhaji and enjoyed it at the fullest!
07 October, 2009
A wish come true.. :)
When you like a celebrity, you tend to read / hear / watch more about them, be it their interview in some magazine or on some TV channel or be it in some books or internet or any information source like wikipedia etc. All that creates an impression of that person on your mind. You tend to think in some specific way about the nature of that person. If they speak rudely / politely in some interview (after editing and all), you tend to believe them to be the same in their real life. If you know about how they have spent their childhood like which place, what kind of atmosphere etc., you tend to make some conclusions about their behavior or their stand in some particular situation.
Well, but is that all correct what you expect and conclude? Btw, just a bit off-track.. but this is the heterogeneous data that you have been purposefully collecting / have indirectly accumulated with you, on which you try to find patterns - well, data mining in everybody's life! :)
okay, back on track.. so are all these patterns found correct? I don't think; they will mostly be wrong. The reason is simple. They are "celebrities" - it's said that, celebrities never tell truth. They will speak anything and everything that helps them get sympathy / appreciation from common people so that it will somehow help them grow in their respective fields. Hmm.. I believe in this, and still I always had a hope to find at least one person who is celebrity but still is true at heart, someone who is true to himself/herself, someone who will behave as an ordinary person when in crowd and not like a celebrity, someone whose presence will make you feel being closer to them and not widen the distance between you - an ordinary one and them - the celebrity. I was just hoping to come across someone like that, and guess what! I got that beautiful experience yesterday at spicmacay!
I am assuming those who have read till this paragraph are willing to proceed further and if yes, they know about Aarati Ankalikar-Tikekar, Hindustani classical vocalist belonging to Gwalior gharana. If you don't, google on her name. Here is one source. When it comes to music, since I was child, I was more attracted towards marathi old songs - bhaavgeet, bhaktigeet, naatygeet, movie songs and old hindi songs - mostly bollywood music. As no one from my family or even from the largest possible set of relatives ever learned 'm' of music, classical music was way too far for me. The only bridge which connected me to classical was via Bhimsen Joshi's casettes which my uncle used to bring as he liked them and via natyasangeet - which I feel is sometimes classcial music based. (I might be wrong, I still am very weak in those technicalities of Hindustani music.) In such setting, forget about listening to people like - Kishori Amonkar and other gems of classical vocal.
I don't exactly remember when, but I once watched a short T.V. performance by Aarati Ankalikar-Tikekar. That was my first ever face-to-face meet with classical vocal, I guess. The 2 things I liked then - her voice quality and that she is beautiful. - See, how dumb I was then to understand classical music!! I didn't understand how well she sung and what was her approach to presenting that particular raaga, but all I could get is - she is very enthusiastic while she is singing. (I hope, I can understand little more now.) But, to be frank - her fresh face is the first ever impression that I got about her. And, coming back to this again, I purposefully started seeking information about her. I made for myself some image of how she is, what she feels about her art, what is her approach towards classical music, how is she as a person, and many such things. As I never started classical training for myself seriously and could hear her as a part of SareGaMaPa (marathi), when her non/semi-classical songs were rendered by the participants and once when she herself was present as a judge and had performed. I always had a wish to watch her performance live.
And then I saw this poster at the hostel about "Spicmacay" performance. I went there yesterday. It was for the first time that the performer (like Aarati Ankalikar-Tikekar) was walking through the audience and heading towards the stage to perform. She was as fresh and enthusiastic as she was in the first T.V. performance which I had seen. She started apologizing for being late though it was not too much delay. And, this made me feel closer to her - a feeling like - yes, this is how I had expected her to be! One prediction was correct! :)
Then she spoke about what she feels about "Hindustani Classical Vocal". These days, when people feel worried about the future of classical music, which seems to be kind-of lost in the crowd of other types of music, she was very determined on her views. She quoted one of the saying of her Guru - "Classical music is not for manoranjan, but it is for Aatmranjan". I liked it a lot. She even said that classical is really not for the mass but it is meant for the "class" audience and those who are dedicated to it, who have understood the true sense of classical music, they will be happy even when just 10 people come to take that experience as against the mass going towards other kind of music. But, while speaking all this, her face was filled with calm and quite expressions as though she knows the ultimate truth and there was no reason to fear / worry / explain / make her point. And, one more prediction was correct!
Well, her performance was so nice that someone like me who really is too weak in classical music, can't even find perfect words for it. She explained a 9.5 maatraa taal in such a nice way!! It was a new thing to me, and initially I was confused when I was trying to make the beats with my hand. But, after she explained it, wow!! :)
Yesterday evening thus blessed me with 2 wonderful experiences. One of course, my wish of watching her perform was fulfilled and the other, I could find someone who is a celebrity and true with themselves with almost all my patterns and conclusion turning to be true!
Note - above photo link seems like a dead one
06 September, 2009
चारोळी - १
मला वाटतं, घेउनी गिरकी, उंच उडावं..
राहून गेलं जे जे काही, ते सगळं करावं..
असं केलं काय, तसं केलं काय - बोलणारे आहेतच..
मग त्या दडपणाखाली मी का रहावं?
---------------------------------------------
राहून गेलं जे जे काही, ते सगळं करावं..
असं केलं काय, तसं केलं काय - बोलणारे आहेतच..
मग त्या दडपणाखाली मी का रहावं?
---------------------------------------------
28 August, 2009
दोनोळी - १
"तुझ्या आयुष्याचा विचार कर"- तो सांगत राहायचा..
पण माझं आयुष्य म्हणजे तोच, हे का बरं विसरायचा?
"आपलं", "आपलं" म्हणत, मन गुंतत जातं...
परकं होऊन गेल्यावर, मग विचार करत राहतं...
असतीलही आठवणीत, लाखो पावसाळे...
पण, शेवटी उरतात ते फक्त उन्हाळे...
पण माझं आयुष्य म्हणजे तोच, हे का बरं विसरायचा?
"आपलं", "आपलं" म्हणत, मन गुंतत जातं...
परकं होऊन गेल्यावर, मग विचार करत राहतं...
असतीलही आठवणीत, लाखो पावसाळे...
पण, शेवटी उरतात ते फक्त उन्हाळे...
13 August, 2009
dumbC - एक चिंतन !
हा खेळ म्हणजे माझा वीक पोइंट! हा खेळ नियमीतपणे खेळलाच पाहिजे असा जणू काही नियम असल्यासारखा मी अधून मधून खेळत असते... अर्थात, एकटी नव्हे... सगळे कलाकार गोळा करून... लहानपणापासून हा खेळ मी वेगवेगळ्या लोकांसोबत खेळत आले आहे... पण सगळ्यात जास्त एन्जॉय केलेला खेळ म्हणजे आई. आई. टी. मधला... तर सुरुवातीला माझ्या ह्या टीम मधल्या कलाकारांची ओळख...
१ - अमिता - आम्ही खेळतो तेव्हा या खेळाचा एक नियम असतो, तो म्हणजे मी आणि अमिता एकाच टीम मध्ये असणं जरुरिचं आहे... ;) मग आम्ही कोणालाही हरवू शकतो...! या खेळात दुसर्याच्या आवडीनिवडी माहीत असणं, फार महत्वाचं असतं... म्हणुनच मी सांगते ते अमिता ला लगेच समजतं आणि तसच तिचं मला.. जसं की तिला फेडरर आवडतो किंवा हेरी पोटर ची सगळी पुस्तकं तिची आवडती आहेत अशा व्यक्ति-सापेक्ष गोष्टींचा प्रचंड फायदा होतो... कधी कधी मात्र काहीच कळत नाही मग गरज पड़ते ती सायली ची...
२ - सायली - हा खेळ खेळताना सगळ्यात जास्त वेळ आणि जास्त शब्द जर कोणी बोलत असेल तर ती सायली... एक्टिंग करणारा समोर जाउन खोकला किंवा शिंकला तरी ही मुलगी त्यावरून नाव काय असेल याची बडबड सुरु करणार... आणि कधी कधी तर ती इतकं बडबडते की "बाई, आता गप्प बस... तू फारच विषयांतर करत आहेस" असं एक्टिंग करून सांगायची वेळ येते... पण सायली ची गुणवत्ता इतकी प्रचंड आहे की तिला हिंदी सिनेमातलं ओ की ठो कळत नसून देखिल ती बरोब्बर ओळखते... त्यामुळे सायली हुकुमाचा एक्का आहे! ;)
३ - रोझ - या मुलीचं वैशिष्ठ्य म्हणजे तिच्या डोक्यात एक इन्फायनाईट मेमरी असणारा इंडेक्स आहे... ज्यामुळे इंग्रजी आणि मलयाळम या २ भाषा आणि सुपर फास्ट स्पीड ने शिकलेली मराठी याची अशी काही सांगड ही घालते की त्यासमोर भल्या भल्यांची वाट लागते... तिच्याकडे एकाच गोष्टीचा वेगवेगळ्याप्रकारे आविष्कार करण्याची कला आहे... त्यामुळे तीसुद्धा कोणताही सिनेमा इन-एक्ट करू शकते आणि उर्दू शब्द नसणारा कोणताही सिनेमा ओळखु शकते!
४ - नम्रता - ही मुलगी मात्र नेहमी "खयालोंमे खोयी" असते... समोर प्रचंड ओब्विअस असा अभिनय केला तरी ही मुलगी वाकड्यात शिरते... ;) आणि लई वेळ लावते ओळखायला... पण तिचे काही काही गेसेस आणि कोमेम्ट्स अतिशय डेंजर असतात... बापरे!
५ - सुजेषा - ही नेहमी समोरच्याला वाटतं त्याच्या बरोब्बर उलटं करते... जसं की आता मला आणि अमिताला वाटलं की चला आपण हा सिनेमा देऊ ज्याचं नाव सुजेषा नक्की ओळखु शकणार नाही की अशा वेळेस ही मुलगी नक्की म्हणजे नक्की नाव ओळखणार... :( मग आमचं एव्हढं भारी प्लानिंग गंडणार... :( :(
६ - मी स्वत:- मी कोणतीही गोष्ट इन-एक्ट करू शकते... इंग्रजी सिनेमांची नावं कितीही भयानक असू देत... त्यांचा अर्थ मला कळो वा न कळो... त्यांचा शुद्ध मराठीतला उच्चार मला कळला की झालं काम... हिंदी, मराठी आणि इंग्रजी आशा तीनही भाषांच्या समृद्ध अशा शब्दसंग्रहाचा मी अतियोग्य रितीने वापर करून घेते... आणि सिनेमाचं नाव ओळखता येतं म्हणजे काय! नक्कीच येतं!
काही कलाकारांची नावं लिहायची राहिली खरी पण कसंय ना, त्यांच्यातले गुण एवढे भारी आहेत की मला त्याचं वर्णनच करता येई ना.. मग आहे ना आमची टीम लई भारी!! मग अनलिमिटेड मजा येतेच येते! म्हणुनच वेळ मिळो अथवा न मिळो... जागरण करायला लागलं तरी चालेल... पण आम्ही खेळणार म्हणजे खेळणारच!!!!
dumbC या खेळाचे काही फायदे -
१ - प्रचंड मानसिक व बौद्धिक व्यायाम होतो
२ - दुसर्याच्या मनात काय चालु आहे हे ओळखायची प्रेक्टिस होते
३ - चिकाटी वाढते
४ - एकाच गोष्टिकडे वेगवेगळ्या दृष्टिकोनातून पहायची सवय होते
५ - जनरल नोलेज लई म्हणजे लई च वाढतं... फ़क्त सिनेमांची नावच नव्हे तर एक्टिंग बघतानासुद्धा इतक्या नव-नवीन गोष्टी माहीत होतात की काय सांगू!
:D
१ - अमिता - आम्ही खेळतो तेव्हा या खेळाचा एक नियम असतो, तो म्हणजे मी आणि अमिता एकाच टीम मध्ये असणं जरुरिचं आहे... ;) मग आम्ही कोणालाही हरवू शकतो...! या खेळात दुसर्याच्या आवडीनिवडी माहीत असणं, फार महत्वाचं असतं... म्हणुनच मी सांगते ते अमिता ला लगेच समजतं आणि तसच तिचं मला.. जसं की तिला फेडरर आवडतो किंवा हेरी पोटर ची सगळी पुस्तकं तिची आवडती आहेत अशा व्यक्ति-सापेक्ष गोष्टींचा प्रचंड फायदा होतो... कधी कधी मात्र काहीच कळत नाही मग गरज पड़ते ती सायली ची...
२ - सायली - हा खेळ खेळताना सगळ्यात जास्त वेळ आणि जास्त शब्द जर कोणी बोलत असेल तर ती सायली... एक्टिंग करणारा समोर जाउन खोकला किंवा शिंकला तरी ही मुलगी त्यावरून नाव काय असेल याची बडबड सुरु करणार... आणि कधी कधी तर ती इतकं बडबडते की "बाई, आता गप्प बस... तू फारच विषयांतर करत आहेस" असं एक्टिंग करून सांगायची वेळ येते... पण सायली ची गुणवत्ता इतकी प्रचंड आहे की तिला हिंदी सिनेमातलं ओ की ठो कळत नसून देखिल ती बरोब्बर ओळखते... त्यामुळे सायली हुकुमाचा एक्का आहे! ;)
३ - रोझ - या मुलीचं वैशिष्ठ्य म्हणजे तिच्या डोक्यात एक इन्फायनाईट मेमरी असणारा इंडेक्स आहे... ज्यामुळे इंग्रजी आणि मलयाळम या २ भाषा आणि सुपर फास्ट स्पीड ने शिकलेली मराठी याची अशी काही सांगड ही घालते की त्यासमोर भल्या भल्यांची वाट लागते... तिच्याकडे एकाच गोष्टीचा वेगवेगळ्याप्रकारे आविष्कार करण्याची कला आहे... त्यामुळे तीसुद्धा कोणताही सिनेमा इन-एक्ट करू शकते आणि उर्दू शब्द नसणारा कोणताही सिनेमा ओळखु शकते!
४ - नम्रता - ही मुलगी मात्र नेहमी "खयालोंमे खोयी" असते... समोर प्रचंड ओब्विअस असा अभिनय केला तरी ही मुलगी वाकड्यात शिरते... ;) आणि लई वेळ लावते ओळखायला... पण तिचे काही काही गेसेस आणि कोमेम्ट्स अतिशय डेंजर असतात... बापरे!
५ - सुजेषा - ही नेहमी समोरच्याला वाटतं त्याच्या बरोब्बर उलटं करते... जसं की आता मला आणि अमिताला वाटलं की चला आपण हा सिनेमा देऊ ज्याचं नाव सुजेषा नक्की ओळखु शकणार नाही की अशा वेळेस ही मुलगी नक्की म्हणजे नक्की नाव ओळखणार... :( मग आमचं एव्हढं भारी प्लानिंग गंडणार... :( :(
६ - मी स्वत:- मी कोणतीही गोष्ट इन-एक्ट करू शकते... इंग्रजी सिनेमांची नावं कितीही भयानक असू देत... त्यांचा अर्थ मला कळो वा न कळो... त्यांचा शुद्ध मराठीतला उच्चार मला कळला की झालं काम... हिंदी, मराठी आणि इंग्रजी आशा तीनही भाषांच्या समृद्ध अशा शब्दसंग्रहाचा मी अतियोग्य रितीने वापर करून घेते... आणि सिनेमाचं नाव ओळखता येतं म्हणजे काय! नक्कीच येतं!
काही कलाकारांची नावं लिहायची राहिली खरी पण कसंय ना, त्यांच्यातले गुण एवढे भारी आहेत की मला त्याचं वर्णनच करता येई ना.. मग आहे ना आमची टीम लई भारी!! मग अनलिमिटेड मजा येतेच येते! म्हणुनच वेळ मिळो अथवा न मिळो... जागरण करायला लागलं तरी चालेल... पण आम्ही खेळणार म्हणजे खेळणारच!!!!
dumbC या खेळाचे काही फायदे -
१ - प्रचंड मानसिक व बौद्धिक व्यायाम होतो
२ - दुसर्याच्या मनात काय चालु आहे हे ओळखायची प्रेक्टिस होते
३ - चिकाटी वाढते
४ - एकाच गोष्टिकडे वेगवेगळ्या दृष्टिकोनातून पहायची सवय होते
५ - जनरल नोलेज लई म्हणजे लई च वाढतं... फ़क्त सिनेमांची नावच नव्हे तर एक्टिंग बघतानासुद्धा इतक्या नव-नवीन गोष्टी माहीत होतात की काय सांगू!
:D
12 August, 2009
स्वाइन फ्लू का? बर...
सध्या सगळीकड़े जोरदार चर्चा सुरु आहे ती स्वाइन फ्लू ची... मी अजुनही या बाबतीत लई थंड आहे... म्हणजे "बर... स्वाइन फ्लू का... बर मग मी काय करणं अपेक्षित आहे?" - असं.... "काळजी घ्या" असं लोकांचं हजार वेळा सांगून झालं... आजकाल लोकांचं वर वर का होईना ऐकायचं असं ठरवल्यामुळे "बर" म्हटलय खरं मी पण काळजी घ्या म्हणजे काय करा? हे काही मला माहीत नाही... असो...
पण या तथाकथित भीतिमुळे माझ्या डोक्यात लगेच कीडे वळवळायला लागले... समजुन चालु की उद्या मलासुद्धा स्वाइन फ्लू की काय तो (किंवा कोणताही तत्सम, जीवघेणा वगैरे आजार) झाला... तर मी काय करेन? आशा कोणत्या गोष्टी आहेत ज्या मला "टाटा, बाय बाय" म्हणण्याआधी करायच्या आहेत? कसंय ना... मरण काही अवधी देत नाही असा विचार करायला... की बाबा रे... घे तुला मी १० दिवस देतो... कर तुला काय हवय ते... आणि मग चल माझ्यासोबत... :D म्हणुन म्हटलं... या निमित्ताने तरी का होईना... एकदा विचार तरी करून बघू...
तर हे सगळं मी माझ्या एका मित्राला सांगत होते... त्याने मला वेड्यात काढलं! म्हणे..."sometimes you are too much!" मग मी विचार केला, खरच का मी वेड्यासारखा विचार करतेय? मरण - जी अटळ गोष्ट आहे... जन्म आणि मरण या दोनच निश्चित घटना माणसाच्या आयुष्यात असताना, असं कसं कोणीच कधी त्याबद्दल बोलू देत नाही? माझा मते मरण काही तितकसं भयानक वगैरे नसावं... त्यानंतर इतरांचं आयुष्य मात्र भयानक होवू शकतं, पण ते सुद्धा काही काळासाठीच... म्हणजे बर्याचदा आपण एखाद्या गोष्टीच्या परिणामांनाच जास्त घाबरून असतो... त्या गोष्टिपेक्षा... असो...
तर मुद्दा असा की मग मी विचार करायला लागले... काय काय बरं करावं? तर केवढं काय काय सुचलं... सगळ्यात पहिलं सुचलं ते म्हणजे माझं MTP! :P जसं काही मी नाही तर त्याला वालीच नाही... हे..हे... मग बरंच काही काही सुचत राहिलं... काही मुद्दामहून विसरलेली माणसं आठवली... ज्यांना एकदा तरी पुन्हा भेटावं असं वाटलं... मग वाटलं... अरे, काल त्या मित्राशी उगीच भांडले... त्याच्याशीसुद्धा एकदा बोलून घेवु... असं लई काय काय सुचायला लागलं...
थोडक्यात काय तर आधी किम्मत न केलेल्या गोष्टी आता फारच अमूल्य वाटू लागल्या... पण कसंय ना... माणसाचा इगो त्याच्या सोबतच जातो कदाचित... त्यामुळे या सगळ्या गोष्टींपैकी अगदी थोड्याच मी तात्पुरत्या शोर्ट-लिस्ट केल्या आणि सरळ कामाला लागले... एक मात्र खरं, की त्यामुळे मला कामाचं अजुन एक मोटिव्हेशन मिळालं... हे ही नसे थोडके...
पण या तथाकथित भीतिमुळे माझ्या डोक्यात लगेच कीडे वळवळायला लागले... समजुन चालु की उद्या मलासुद्धा स्वाइन फ्लू की काय तो (किंवा कोणताही तत्सम, जीवघेणा वगैरे आजार) झाला... तर मी काय करेन? आशा कोणत्या गोष्टी आहेत ज्या मला "टाटा, बाय बाय" म्हणण्याआधी करायच्या आहेत? कसंय ना... मरण काही अवधी देत नाही असा विचार करायला... की बाबा रे... घे तुला मी १० दिवस देतो... कर तुला काय हवय ते... आणि मग चल माझ्यासोबत... :D म्हणुन म्हटलं... या निमित्ताने तरी का होईना... एकदा विचार तरी करून बघू...
तर हे सगळं मी माझ्या एका मित्राला सांगत होते... त्याने मला वेड्यात काढलं! म्हणे..."sometimes you are too much!" मग मी विचार केला, खरच का मी वेड्यासारखा विचार करतेय? मरण - जी अटळ गोष्ट आहे... जन्म आणि मरण या दोनच निश्चित घटना माणसाच्या आयुष्यात असताना, असं कसं कोणीच कधी त्याबद्दल बोलू देत नाही? माझा मते मरण काही तितकसं भयानक वगैरे नसावं... त्यानंतर इतरांचं आयुष्य मात्र भयानक होवू शकतं, पण ते सुद्धा काही काळासाठीच... म्हणजे बर्याचदा आपण एखाद्या गोष्टीच्या परिणामांनाच जास्त घाबरून असतो... त्या गोष्टिपेक्षा... असो...
तर मुद्दा असा की मग मी विचार करायला लागले... काय काय बरं करावं? तर केवढं काय काय सुचलं... सगळ्यात पहिलं सुचलं ते म्हणजे माझं MTP! :P जसं काही मी नाही तर त्याला वालीच नाही... हे..हे... मग बरंच काही काही सुचत राहिलं... काही मुद्दामहून विसरलेली माणसं आठवली... ज्यांना एकदा तरी पुन्हा भेटावं असं वाटलं... मग वाटलं... अरे, काल त्या मित्राशी उगीच भांडले... त्याच्याशीसुद्धा एकदा बोलून घेवु... असं लई काय काय सुचायला लागलं...
थोडक्यात काय तर आधी किम्मत न केलेल्या गोष्टी आता फारच अमूल्य वाटू लागल्या... पण कसंय ना... माणसाचा इगो त्याच्या सोबतच जातो कदाचित... त्यामुळे या सगळ्या गोष्टींपैकी अगदी थोड्याच मी तात्पुरत्या शोर्ट-लिस्ट केल्या आणि सरळ कामाला लागले... एक मात्र खरं, की त्यामुळे मला कामाचं अजुन एक मोटिव्हेशन मिळालं... हे ही नसे थोडके...
20 July, 2009
विडंबन - १
रात्रीस खेळ चाले, या गूढ चांदण्यांचा(येथून उचललं आहे - पहिलं आणि तिसरं कडवं)
संपेल ना कधीही, हा खेळ सावल्यांचा ||ध्रु||
हा चंद्र ना स्वयंभू, रवी तेज वाहतो हा
ग्रहणात सावल्यांचा अभिशाप भोगतो हा
प्रीतीस होई साक्षी, हा दूत चांदण्यांचा ||१||
या साजीऱ्या क्षणाला, का आसवे दिठीत
मिटतील सर्व शंका, उबदार या मिठीत
गवसेल सूर आपुल्या, या धुंद जीवनाचा ||३||
"हा खेळ सावल्यांचा" या चित्रपटातलं हे गीत... मी जेव्हा पहिल्यांदा हा चित्रपट पाहिला / गाणं ऐकलं, तेव्हा माझ्या बाबांनी मला त्याचं विडंबन कसं करता येइल याची एक मस्त आयडिया ची कल्पना दिली होती - ते नेहमी शेवटची ओळ म्हणताना - "हा खेळ चावण्याचा..." असं म्हणायचे...
आज खूप वर्षांनी मला याचं थोडंफार विडंबन सुचल्यासारखं वाटतंय... ते असं...
पावसाळ्यात खेळ चाले, या डास-प्राणियांचाआशा आहे की हे इतकंही वाईट नसावं की तुम्ही मला चावायला उठाल... :P
संपेल ना कधीही, हा त्रास चावण्याचा ||ध्रु||
हा डास ना गरीब, मलेरिया वाहतो हा
पावसात माणसांच्या, शिव्या शाप भोगतो हा
आजारास होई कारण, हा डास एव्हढास्सा ||१||
या मस्त पावसाळी, का त्रस्त चेहरा हा
odomos लावुनिया, जा झोप शांत आता
येइल निवांत झोप, आता मच्छरदाणीत||३||
18 July, 2009
नए नए से दर्द की तलाश में...
माझं खूप वेळा असं झालंय... की एखादा वाईट अनुभव येतो, मी प्रचंड दु:खी होते... चिडचिड करते... आणि काही दिवसांनी माझ्या लक्षात येतं की मी पुन्हा त्याच मार्गावर चालले आहे... पुन्हा तसाच अनुभव येणार आहे... आणि कधी कधी तर असं वाटतं की मी त्या अनुभवाची वाटच बघत होते... माझा एक मित्र मला म्हणायचा- "स्वत:चं दु:ख कुरवाळत बसू नकोस..." पण बहुतेक मला तेच करायला आवडायचं... आता हळुहळु त्याचं म्हणणं पटायला लागलंय...
कित्येक लोकांबाबत मी पाहिलंय की त्यांना ते करत आहेत त्या गोष्टीचा परिणाम काय होणार आहे हे व्यवस्थित माहीत असतं... कारण तो अनुभव त्यांनी घेतलेला असतो एकदा... पण तरीही ते तोच मुर्खपणा करायला जातात खरं !! (हे मी सुद्धा केलेलं आहे...) की त्यांना तरीही त्यातून वेगळं काही मिळेल अशी आशा असते ?? (मला तरी होती, :D) कोणास ठाउक...! "उम्मीद पे दुनिया टिकी है" - म्हणतात, तसंच काहीतरी असावं...
नेमकं हेच स्वानंद किरकिरेंनी "खोया खोया चांद"च्या शीर्षक गीतात फार सुरेख मांडलं आहे...
कित्येक लोकांबाबत मी पाहिलंय की त्यांना ते करत आहेत त्या गोष्टीचा परिणाम काय होणार आहे हे व्यवस्थित माहीत असतं... कारण तो अनुभव त्यांनी घेतलेला असतो एकदा... पण तरीही ते तोच मुर्खपणा करायला जातात खरं !! (हे मी सुद्धा केलेलं आहे...) की त्यांना तरीही त्यातून वेगळं काही मिळेल अशी आशा असते ?? (मला तरी होती, :D) कोणास ठाउक...! "उम्मीद पे दुनिया टिकी है" - म्हणतात, तसंच काहीतरी असावं...
नेमकं हेच स्वानंद किरकिरेंनी "खोया खोया चांद"च्या शीर्षक गीतात फार सुरेख मांडलं आहे...
ये खुश नही जो मिला,बस मांगता ही है चला...
जानता है, हर लगी का दर्द ही है इक सिला...
क्यूँ नए नए से दर्द की फिराक में, तलाश में उदास है दिल...
क्यूँ अपने आप से खफा खफा, जरा जरासा नाराज है दिल...
16 July, 2009
प्रेझेण्टेबल
सकाळीच हा लेख वाचला...
http://beta.esakal.com/2009/07/15150534/entertainment-aditi-sarangdhar.html
त्यात शेवटी असं लिहिलेलं आहे...
http://beta.esakal.com/2009/07/16165027/features-on-self-help-group.html
फोटो मधल्या त्या साध्या, सावळ्या, "मेकअप" ची माहिती नसलेल्या पण चेहर्यावर समाधान आणि हसू असणार्या बायका!!
http://beta.esakal.com/2009/07/15150534/entertainment-aditi-sarangdhar.html
त्यात शेवटी असं लिहिलेलं आहे...
बेसिक मेकअप कसा करावा याची प्रत्येक मुलीला माहिती असणं आज काळाची गरज बनली आहे. प्रेझेण्टेबल दिसणं खूप आवश्यक असतं.आणि मग हा लेख वाचला...
http://beta.esakal.com/2009/07/16165027/features-on-self-help-group.html
फोटो मधल्या त्या साध्या, सावळ्या, "मेकअप" ची माहिती नसलेल्या पण चेहर्यावर समाधान आणि हसू असणार्या बायका!!
08 July, 2009
चिऊ!
आज सकाळचीच गोष्ट.. मेस मध्ये न्याहारीला गेले. उपमा पाहून तोंड वाकडं केलं. डिश भरून घेवून आले. खिड़कीजवळच्या टेबल वर जाऊन बसले. अचानक चिवचिव ऐकू आली. समोर पाहिलं तर खिडकीत चक्क चिमण्या!! तशी मेस मध्ये बऱ्याच वेळेस एखादी चिमणी दिसते पण आज चक्क ४ चिमण्या!! त्यातली एक खिडकीच्या दारावर येवून बसली, तिचा उपमा आवडीचा असावा, कारण खिडकीत उपम्याचं एक ढेकूळ सांडलं होतं, (आता ते तिथे कसं सांडलं, ते माहीत नाही किंवा कोणीतरी मुद्दाम तिथे ठेवलं असेल, चिमण्यांसाठी :) ) तर ती तिथे खाली आली आणि मस्त उपमा खाऊ लागली, १०-१५ सेकंदं खायची, चोचीने हळूच एवढासा रव्याचा दाणा खात असेल! आणि मग वर बघून चिवचिव करायची! काही वेळाने तिकडे दुसरी चिऊ आली, आणि काय मजा! ही पहिली चिमणी चक्क थोडीशी बाजुला झाली! मग त्या दुसऱ्या चिऊला मस्त ऐसपैस जागा मिळाली उपमा खात बसायला!
असं १ मिनिटभर चालु होतं, थोड़ा उपमा खायचा आणि जरा वेळ वर बघून चिवचिव करायची! मग त्यातली पहिली चिमणी उडून वर खिडकीच्या दारावर गेली, तिकडे अजुन २ चिमण्या बसल्या होत्या, ती तिकडे जाउन पण चिवचिव करून आली, आणि काय मज्जा! २ क्षणातच त्या २ चिमण्या खाली आल्या आणि उपमा खाऊ लागल्या! आणि आधीच्या चिमणी लगेच बाजुला सरकली! मग थोड्या वेळाने ती उडून गेली!
मग मला त्या चिवचिवाचा अर्थ कळला, आधी वर पाहून चिवचिव करणारी चिमणी कदाचित तिच्या मैत्रिणिंना बोलावत असेल उपमा खायला... त्या बधिर आहेत, त्यांना कळत नहिए, असं लक्षात आल्यावर मग ती स्वत:च उडून वर जाउन बसली, तिकडे पण चिवचिव करून त्यांना - जा खाली उपमा आहे असा सांगितलं असणार नक्कीच! त्याशिवाय का त्या दोघी लगेच खाली आल्या! आणि मग ती दुसरी चिमणी उरलेला उपमा त्यांच्यासाठी ठेवून उडून गेली!
असा अंदाज लावत लावत माझा उपमा कधीच संपून गेला! आयुष्यात पहिल्यांदा मी न्याहारिचा उपमा एन्जॉय केला असेल!
असं १ मिनिटभर चालु होतं, थोड़ा उपमा खायचा आणि जरा वेळ वर बघून चिवचिव करायची! मग त्यातली पहिली चिमणी उडून वर खिडकीच्या दारावर गेली, तिकडे अजुन २ चिमण्या बसल्या होत्या, ती तिकडे जाउन पण चिवचिव करून आली, आणि काय मज्जा! २ क्षणातच त्या २ चिमण्या खाली आल्या आणि उपमा खाऊ लागल्या! आणि आधीच्या चिमणी लगेच बाजुला सरकली! मग थोड्या वेळाने ती उडून गेली!
मग मला त्या चिवचिवाचा अर्थ कळला, आधी वर पाहून चिवचिव करणारी चिमणी कदाचित तिच्या मैत्रिणिंना बोलावत असेल उपमा खायला... त्या बधिर आहेत, त्यांना कळत नहिए, असं लक्षात आल्यावर मग ती स्वत:च उडून वर जाउन बसली, तिकडे पण चिवचिव करून त्यांना - जा खाली उपमा आहे असा सांगितलं असणार नक्कीच! त्याशिवाय का त्या दोघी लगेच खाली आल्या! आणि मग ती दुसरी चिमणी उरलेला उपमा त्यांच्यासाठी ठेवून उडून गेली!
असा अंदाज लावत लावत माझा उपमा कधीच संपून गेला! आयुष्यात पहिल्यांदा मी न्याहारिचा उपमा एन्जॉय केला असेल!
09 June, 2009
oh my dearest scooty pep plus!
One day, I went to Grahak Peth, Tilak Road, Pune. I parked my scooty pep plus (:P) in front of Grahak Peth, in the parking area ofcourse! Then I purchased a few things and there I met a friend. She invited me to her home to stay overnight. I tried telling her that I will come some other day, not now, and stuff like that. But she kept on insisting. Then I went with her. She stayed near Grahak Peth itself. Next day, when I was about to go back to my place, I went to Grahak Peth parking area to get my scooty pep plus. It was not there! In fact there were no other vehicles parked there!! I was tensed. I didn't know whom to call / contact and get my scooty pep plus back! Then I called my dad and he said, go to the nearest police station and register a complaint. I went to Perugate Police Station. There the inspector / hawaldar / whatever told me - They had taken my scoopty pep plus!!!! I started arguing - why did you do that? I had parked it properly in the parking area. I have license. I showed it to them. They said, you parked it yesterday, so P1 was applicable, today it's P2.
..... Then I woke up.. Thank GOD, it was just a dream.. my scooty pep plus is safely standing in my society's parking area! :)
..... Then I woke up.. Thank GOD, it was just a dream.. my scooty pep plus is safely standing in my society's parking area! :)
02 June, 2009
मजेशीर मन आणि मी!
परवा पुण्याहून बसने येत होते. माझं २.४५ च्या गाडीचं बुकिंग होतं, ती बस ३.१५ झाले तरी स्वारगेट ला आलेली नव्हती. त्याचसुमारास ३ वाजता निघणारी बस आली. मी कंडक्टर सोबत बोलुन माझं तिकीट या बस ला अड्जस्ट होइल का अस बघत होते. त्या काकांनीसुद्धा लगेच मान्य केलं आणि मी सुटकेचा नि:श्वास टाकला. काही वेळाने बस कोथरुडला आली आणि तिकडे एक आजीबाई २ पिशव्या घेवून तिकीट नसल्यामुळे प्रत्येक बस मध्ये जागा आहे का ते बघत होत्या. माझं एक मन म्हणालं, मी राहिले असते उभी आणि त्यांना जागा दिली असती तर त्यांना थांबावं लागलं नसतं स्टॉपवर. मग तर असही मनात येवून गेले की मी जर या बस ने आलेच नसते तर त्यांना जागा मिळाली असती. त्याचवेळेस माझं दुसरं मन मला सांगू लागलं - तुझी बस वेळेत आली नाही ही तुझी चुक नाही. ते होणं तुझ्या नशिबात होतं. पण आता जी बस मिळाली आहे तुला ती ही तुझ्या नशिबात होती म्हणुनच नाहीतर या बस मध्ये जागाच नसती तर? किंवा त्या कंडक्टरनं तुझं ऐकलं नसतं तर? त्यामुळे तू स्व:ताला अपराधी वाटुन घेवू नकोस. त्या आजींना ही त्यांच्या नशिबात असेल तेव्हा बस मिळेल..
आणि मजा म्हणजे दुसऱ्या मनाने सांगितलेलं मला अगदी लगेच पटलं..!!
आणि मजा म्हणजे दुसऱ्या मनाने सांगितलेलं मला अगदी लगेच पटलं..!!
08 February, 2009
sometimes.. taking risk is important!
"Boys are very much "bindhast".. they take risks.. "
"They never plan things as such.. they are always like - will see to it when time comes..! :) "
"But that's why they know much more than we girls do..!!"
We used to have such discussions in PICT.. a couple of days back, following incident happened..
we were discussing about what we should do for our course project.. we - meaning myself and one of my friends who is a boy.. we had shortlisted a few topics and we were about to finalize one amongst them. I said that we should do something which most of the people have done in past.. so that if we stuck up at some point.. we will get help / advice.. and thus the project won't get screwed up! :) He wanted to go with another project which was full of uncertain things.. there were so many things to explore before we could have given a proposal for the project.. but the thing that I felt most was - irrespective of those uncertainties, he was very firm on taking that call..
I thought to myself.. may be this is the reason why boys know much better than we girls.. they explore things.. they take risks.. they won't follow traditional path and won't end up doing something very common.. they show that guts..
well.. thinking of going for the same project that he is insisting.. ! Sometimes.. taking risk is important.. may be it will prove to be beneficial in long run..! :)
"They never plan things as such.. they are always like - will see to it when time comes..! :) "
"But that's why they know much more than we girls do..!!"
We used to have such discussions in PICT.. a couple of days back, following incident happened..
we were discussing about what we should do for our course project.. we - meaning myself and one of my friends who is a boy.. we had shortlisted a few topics and we were about to finalize one amongst them. I said that we should do something which most of the people have done in past.. so that if we stuck up at some point.. we will get help / advice.. and thus the project won't get screwed up! :) He wanted to go with another project which was full of uncertain things.. there were so many things to explore before we could have given a proposal for the project.. but the thing that I felt most was - irrespective of those uncertainties, he was very firm on taking that call..
I thought to myself.. may be this is the reason why boys know much better than we girls.. they explore things.. they take risks.. they won't follow traditional path and won't end up doing something very common.. they show that guts..
well.. thinking of going for the same project that he is insisting.. ! Sometimes.. taking risk is important.. may be it will prove to be beneficial in long run..! :)
Subscribe to:
Posts (Atom)