दोनोळी - १

"तुझ्या आयुष्याचा विचार कर"- तो सांगत राहायचा..
पण माझं आयुष्य म्हणजे तोच, हे का बरं विसरायचा?

"आपलं", "आपलं" म्हणत, मन गुंतत जातं...
परकं होऊन गेल्यावर, मग विचार करत राहतं...

असतीलही आठवणीत, लाखो पावसाळे...
पण, शेवटी उरतात ते फक्त उन्हाळे...

dumbC - एक चिंतन !

हा खेळ म्हणजे माझा वीक पोइंट! हा खेळ नियमीतपणे खेळलाच पाहिजे असा जणू काही नियम असल्यासारखा मी अधून मधून खेळत असते... अर्थात, एकटी नव्हे... सगळे कलाकार गोळा करून... लहानपणापासून हा खेळ मी वेगवेगळ्या लोकांसोबत खेळत आले आहे... पण सगळ्यात जास्त एन्जॉय केलेला खेळ म्हणजे आई. आई. टी. मधला... तर सुरुवातीला माझ्या ह्या टीम मधल्या कलाकारांची ओळख...

१ - अमिता - आम्ही खेळतो तेव्हा या खेळाचा एक नियम असतो, तो म्हणजे मी आणि अमिता एकाच टीम मध्ये असणं जरुरिचं आहे... ;) मग आम्ही कोणालाही हरवू शकतो...! या खेळात दुसर्याच्या आवडीनिवडी माहीत असणं, फार महत्वाचं असतं... म्हणुनच मी सांगते ते अमिता ला लगेच समजतं आणि तसच तिचं मला.. जसं की तिला फेडरर आवडतो किंवा हेरी पोटर ची सगळी पुस्तकं तिची आवडती आहेत अशा व्यक्ति-सापेक्ष गोष्टींचा प्रचंड फायदा होतो... कधी कधी मात्र काहीच कळत नाही मग गरज पड़ते ती सायली ची...

२ - सायली - हा खेळ खेळताना सगळ्यात जास्त वेळ आणि जास्त शब्द जर कोणी बोलत असेल तर ती सायली... एक्टिंग करणारा समोर जाउन खोकला किंवा शिंकला तरी ही मुलगी त्यावरून नाव काय असेल याची बडबड सुरु करणार... आणि कधी कधी तर ती इतकं बडबडते की "बाई, आता गप्प बस... तू फारच विषयांतर करत आहेस" असं एक्टिंग करून सांगायची वेळ येते... पण सायली ची गुणवत्ता इतकी प्रचंड आहे की तिला हिंदी सिनेमातलं ओ की ठो कळत नसून देखिल ती बरोब्बर ओळखते... त्यामुळे सायली हुकुमाचा एक्का आहे! ;)

३ - रोझ - या मुलीचं वैशिष्ठ्य म्हणजे तिच्या डोक्यात एक इन्फायनाईट मेमरी असणारा इंडेक्स आहे... ज्यामुळे इंग्रजी आणि मलयाळम या २ भाषा आणि सुपर फास्ट स्पीड ने शिकलेली मराठी याची अशी काही सांगड ही घालते की त्यासमोर भल्या भल्यांची वाट लागते... तिच्याकडे एकाच गोष्टीचा वेगवेगळ्याप्रकारे आविष्कार करण्याची कला आहे... त्यामुळे तीसुद्धा कोणताही सिनेमा इन-एक्ट करू शकते आणि उर्दू शब्द नसणारा कोणताही सिनेमा ओळखु शकते!

४ - नम्रता - ही मुलगी मात्र नेहमी "खयालोंमे खोयी" असते... समोर प्रचंड ओब्विअस असा अभिनय केला तरी ही मुलगी वाकड्यात शिरते... ;) आणि लई वेळ लावते ओळखायला... पण तिचे काही काही गेसेस आणि कोमेम्ट्स अतिशय डेंजर असतात... बापरे!

५ - सुजेषा - ही नेहमी समोरच्याला वाटतं त्याच्या बरोब्बर उलटं करते... जसं की आता मला आणि अमिताला वाटलं की चला आपण हा सिनेमा देऊ ज्याचं नाव सुजेषा नक्की ओळखु शकणार नाही की अशा वेळेस ही मुलगी नक्की म्हणजे नक्की नाव ओळखणार... :( मग आमचं एव्हढं भारी प्लानिंग गंडणार... :( :(

६ - मी स्वत:- मी कोणतीही गोष्ट इन-एक्ट करू शकते... इंग्रजी सिनेमांची नावं कितीही भयानक असू देत... त्यांचा अर्थ मला कळो वा न कळो... त्यांचा शुद्ध मराठीतला उच्चार मला कळला की झालं काम... हिंदी, मराठी आणि इंग्रजी आशा तीनही भाषांच्या समृद्ध अशा शब्दसंग्रहाचा मी अतियोग्य रितीने वापर करून घेते... आणि सिनेमाचं नाव ओळखता येतं म्हणजे काय! नक्कीच येतं!

काही कलाकारांची नावं लिहायची राहिली खरी पण कसंय ना, त्यांच्यातले गुण एवढे भारी आहेत की मला त्याचं वर्णनच करता येई ना.. मग आहे ना आमची टीम लई भारी!! मग अनलिमिटेड मजा येतेच येते! म्हणुनच वेळ मिळो अथवा न मिळो... जागरण करायला लागलं तरी चालेल... पण आम्ही खेळणार म्हणजे खेळणारच!!!!

dumbC या खेळाचे काही फायदे -
१ - प्रचंड मानसिक व बौद्धिक व्यायाम होतो
२ - दुसर्याच्या मनात काय चालु आहे हे ओळखायची प्रेक्टिस होते
३ - चिकाटी वाढते
४ - एकाच गोष्टिकडे वेगवेगळ्या दृष्टिकोनातून पहायची सवय होते
५ - जनरल नोलेज लई म्हणजे लई च वाढतं... फ़क्त सिनेमांची नावच नव्हे तर एक्टिंग बघतानासुद्धा इतक्या नव-नवीन गोष्टी माहीत होतात की काय सांगू!

:D

स्वाइन फ्लू का? बर...

सध्या सगळीकड़े जोरदार चर्चा सुरु आहे ती स्वाइन फ्लू ची... मी अजुनही या बाबतीत लई थंड आहे... म्हणजे "बर... स्वाइन फ्लू का... बर मग मी काय करणं अपेक्षित आहे?" - असं.... "काळजी घ्या" असं लोकांचं हजार वेळा सांगून झालं... आजकाल लोकांचं वर वर का होईना ऐकायचं असं ठरवल्यामुळे "बर" म्हटलय खरं मी पण काळजी घ्या म्हणजे काय करा? हे काही मला माहीत नाही... असो...

पण या तथाकथित भीतिमुळे माझ्या डोक्यात लगेच कीडे वळवळायला लागले... समजुन चालु की उद्या मलासुद्धा स्वाइन फ्लू की काय तो (किंवा कोणताही तत्सम, जीवघेणा वगैरे आजार) झाला... तर मी काय करेन? आशा कोणत्या गोष्टी आहेत ज्या मला "टाटा, बाय बाय" म्हणण्याआधी करायच्या आहेत? कसंय ना... मरण काही अवधी देत नाही असा विचार करायला... की बाबा रे... घे तुला मी १० दिवस देतो... कर तुला काय हवय ते... आणि मग चल माझ्यासोबत... :D म्हणुन म्हटलं... या निमित्ताने तरी का होईना... एकदा विचार तरी करून बघू...

तर हे सगळं मी माझ्या एका मित्राला सांगत होते... त्याने मला वेड्यात काढलं! म्हणे..."sometimes you are too much!" मग मी विचार केला, खरच का मी वेड्यासारखा विचार करतेय? मरण - जी अटळ गोष्ट आहे... जन्म आणि मरण या दोनच निश्चित घटना माणसाच्या आयुष्यात असताना, असं कसं कोणीच कधी त्याबद्दल बोलू देत नाही? माझा मते मरण काही तितकसं भयानक वगैरे नसावं... त्यानंतर इतरांचं आयुष्य मात्र भयानक होवू शकतं, पण ते सुद्धा काही काळासाठीच... म्हणजे बर्याचदा आपण एखाद्या गोष्टीच्या परिणामांनाच जास्त घाबरून असतो... त्या गोष्टिपेक्षा... असो...

तर मुद्दा असा की मग मी विचार करायला लागले... काय काय बरं करावं? तर केवढं काय काय सुचलं... सगळ्यात पहिलं सुचलं ते म्हणजे माझं MTP! :P जसं काही मी नाही तर त्याला वालीच नाही... हे..हे... मग बरंच काही काही सुचत राहिलं... काही मुद्दामहून विसरलेली माणसं आठवली... ज्यांना एकदा तरी पुन्हा भेटावं असं वाटलं... मग वाटलं... अरे, काल त्या मित्राशी उगीच भांडले... त्याच्याशीसुद्धा एकदा बोलून घेवु... असं लई काय काय सुचायला लागलं...
थोडक्यात काय तर आधी किम्मत न केलेल्या गोष्टी आता फारच अमूल्य वाटू लागल्या... पण कसंय ना... माणसाचा इगो त्याच्या सोबतच जातो कदाचित... त्यामुळे या सगळ्या गोष्टींपैकी अगदी थोड्याच मी तात्पुरत्या शोर्ट-लिस्ट केल्या आणि सरळ कामाला लागले... एक मात्र खरं, की त्यामुळे मला कामाचं अजुन एक मोटिव्हेशन मिळालं... हे ही नसे थोडके...